Czuję potrzebę wylania się gdzieś daleko poza ścięgna, kości i te przymrożone marcem płaty skóry, ale nie umiem już chyba układać słów, nie umiem oglądać filmów (przeglądam dzisiaj zdjęcia, pozapisywane pliki i myślę, że tyle pięknych chwil spędziłam z kinem a teraz już ciężko dociągnąć do końca i to smutne), nie umiem wcielać się w inne życia, a i pędzenie własnego też nie wychodzi mi zbyt dobrze. Można powiedzieć: sama siebie ograbiłam ze zdolności do pewnego przywiązywania się, a tęsknoty, co ciekawe, nie ubywa przez to wcale. I to tęsknoty za czym właściwie...?
wtorek, 12 marca 2013
~ 81
Czuję potrzebę wylania się gdzieś daleko poza ścięgna, kości i te przymrożone marcem płaty skóry, ale nie umiem już chyba układać słów, nie umiem oglądać filmów (przeglądam dzisiaj zdjęcia, pozapisywane pliki i myślę, że tyle pięknych chwil spędziłam z kinem a teraz już ciężko dociągnąć do końca i to smutne), nie umiem wcielać się w inne życia, a i pędzenie własnego też nie wychodzi mi zbyt dobrze. Można powiedzieć: sama siebie ograbiłam ze zdolności do pewnego przywiązywania się, a tęsknoty, co ciekawe, nie ubywa przez to wcale. I to tęsknoty za czym właściwie...?
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Podobno samo życie składa się ze wzlotów i upadków, a ludzkie myśli o wiele bardziej się tej zasady trzymają. Więc wychodzi na to, że to nasz mózg ma skłonność do depresji. Jeśli nie jestem w stanie wyjść z dołka, przynajmniej nie muszę się już obwiniać ani starać. Może jedynie poczekać. Na coś.
OdpowiedzUsuń